Real wedding

#Surprisewedding Bart en Petra

Sinds de start van onze relatie heeft Bart altijd luid en duidelijk geroepen: “Ik wil niet trouwen”. Toch jammer voor mij want trouwen was altijd een droom. Geen grote bruiloft met veel poespas, maar klein en intiem met de meest belangrijke mensen om mij heen. Bart zijn duidelijke woorden en zijn gezicht op het moment dat ik het onderwerp toch weer is naar voren bracht zorgde ervoor dat deze droom vervaagde, maar weg ging die nooit.

In september 2017 vertrokken wij voor vakantie (dacht ik) naar Zuid Afrika. Reizen zit bij ons allebei in het bloed en we hebben inmiddels al wat mooie reizen samen mogen maken. Onze laatste reis met zijn tweetjes zou dit worden want we waren zwanger van ons eerste kindje. Maandenlang hebben we voorpret gehad in de voorbereiding van deze reis. Achteraf bleek dat het voor Bart, samen met Iris van Fundisa Weddings, iets meer voorbereiding vergde. De eerste twee weken hebben we ontzettend genoten van al het natuurschoon wat Afrika te bieden heeft. Wat waren we aan het genieten en ik, ik had niets door van wat mij allemaal nog meer te wachten stond.

Het aanzoek

Op vrijdag 15 september liepen we na een wijnproeverij (voor Bart) rond in de prachtige tuin van Delheim in Stellenbosch. Bart bleef maar foto’s maken waarop ik de camera van hem overnam zodat hij ook op een foto kwam te staan, kennelijk vond hij het zo mooi. Op dat moment ging Bart op zijn knieën.  Ik, weinig verstand van foto’s maken, kon zien dat dit niet het juiste perspectief was dus vroeg hem op te staan. Bart ging op één knie zitten en vroeg daar: “Wil je met me trouwen?”.

Na wat gemopper van mij: “Ik vind dit geen leuke grap”, haalde Bart de ring tevoorschijn. Ik was flabbergasted en Bart erg zenuwachtig aangezien ik nog geen woord had gezegd. Na het verlossende “Ja” woord kwam daarna de mededeling van Bart dat we dan wel die maandag zouden gaan trouwen. In het geheim. Op dat moment kwam dat niet eens bij me binnen. Pas tijdens de lunch kwamen de vragen. Waar gaan we dan trouwen? Ik wil helemaal niet in het geheim trouwen? Mag ik mijn ouders bellen? Wat moet ik aan? Op alle vragen had Bart een antwoord. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat ik na een slapeloze nacht nog steeds mijn familie niet had ingelicht.

De ontbijtverrassing

De volgende ochtend reden we naar Kaapstad waar we gingen ontbijten met Bart zijn neef en zijn vriendin. Aan hen mocht ik al mijn vragen stellen aangezien zij Bart hadden geholpen met de voorbereidingen. En zij er als enigen bij zouden zijn, als onze getuigen. Eenmaal aan tafel zat ik rustig aan mijn kopje thee toen daar ineens mijn ouders en schoonouders voor mijn neus stonden. Eenmaal bijgekomen van deze verrassing, we waren inmiddels verplaatst naar een grotere tafel, stond ineens de rest van ons gezin voor mijn neus. Dat ontbijt heb ik verder in een roes beleefd. Net als de rest van de dag waar ik mijn jurk mocht passen (die Bart had besteld) en mijn vrijgezellenfeest met de dames.

De trouwlocatie

De volgende dag hadden we even een dagje om bij te komen en gingen we alvast naar de locatie om even te acclimatiseren en uit te rusten. Dat de locatie Val du Charon mooi zou zijn hoorde ik al van Bart maar wauw. Wat een mooie locatie, fijne sfeer en aardige mensen. In onze prachtige kamer, genietend van het uitzicht, konden we even bijkomen en ons verheugen op morgen.

De volgende ochtend, stralend weer, kwam de familie aan en begonnen we met een heerlijke lunch met uitzicht over de wijnranken. Na een moment met ons gezin kon het omkleden beginnen. Totaal ontspannen was ik aangezien iedereen voor mij had nagedacht. Make up, haar, overal was aan gedacht. Na een gesprek met de trouwambtenaar zat ik samen met mijn vader in onze kamer te wachten totdat hij mij “ weg zou geven”. Een heel bijzonder moment. Op het nummer dochters van Marco Borsato liepen wij richting het prachtige witte koepeltje waaronder onze ceremonie zou plaatsvinden.

De bruiloft

In een heerlijk Afrikaans zonnetje begon de ceremonie. Mooie woorden van de trouwambtenaar, het opzeggen van de geloftes (waar wij stiekem best wel zenuwachtig voor waren, met alle ogen op je gericht is Engels toch best moeilijk), de zandceremonie en natuurlijk niet te vergeten: DE KUS. Na de ceremonie moesten wij nog binnen, onder toeziend oog van onze getuigen en ouders, elkaar het Ja-woord geven aangezien je in Afrika officieel onder een dak moet trouwen.

Buiten werden wij verwelkomd door rozenblaadjes en muziek. Natuurlijk was het tijd voor taart, champagne (en appelsap), de dans en een fotoshoot in de wijnranken. En dat allemaal onder het Afrikaanse zonnetje dat net onder ging. Onder een prachtige rode lucht werden de laatste foto’s geschoten en was het tijd voor het diner. Wat hebben wij genoten van het heerlijke eten en de mooie woorden van onze familie en vrienden. En het maken van gekke foto’s, waarna ik door mijn man (!) over de drempel van onze honeymoonsuite werd getild. De kamer was bezaaid met rozenblaadjes en een heerlijke knisperend haardvuurtje. Eenmaal in bed kon ik de glimlach niet van mijn gezicht halen. Wat een prachtige dag, wat hebben we onwijs lieve mensen om ons heen en nog belangrijker wat heb ik een fantastische man (!).

4 maanden later…..

Vier maanden later denk ik nog vaak terug aan deze mooie dag. Een hele mooie droom die werkelijkheid is geworden. Veel mensen vragen mij: “Had je zelf niet je jurk uit willen zoeken” of “Had je zelf niet willen mee beslissen over de mensen, de taart, de bloemen”. Hier kan ik heel duidelijk in zijn, NEE. Bart kent mij na 10 jaar relatie zo goed dat hij precies weet/wist wat ik mooi vind en wat ik graag wil. Tuurlijk heb ik geen voorpret gehad maar ik heb één van de mooiste dagen uit mijn leven gehad waar ik intens, zonder stress, van heb kunnen genieten.